Madem ki herkes kutlama havasının yanında yaşlanma havası da
var masada, bulacağımız günah keçisi kendimizden önce neden Dünya olmasın?

Aslında benim bakış açım da buna benzer kutlamadan çok
avuntu yönündeydi geçmişte. Ama herkes hızla bir şeyi tercih etmeye başlayınca
sorgulayabildiğimiz ölçüde diğer seçenekleri de göz ardı edemiyor insan.

Scrtlg’s bünyesindeki 22 Nisan yazılarının belki de bitmesi
gereken gelenekleri gibi, bugün dahil olmak üzere yaklaşık son bir haftadır
güzel yüzleşmeler yaşadım. “Seninki önce, benimki önce” hesaplarından başlayıp güzel
kartlar almaya, haddi hesabı olmayan (üstelik bugünden sonra da devam eden)
pastalardan “geçmişe dönüş yok, bari en azından sabitlesek” umutlarına kadar
harika gülümseten detaylar depoladım. Bir yıl kullanmaya yetmeyecek biliyorum
ama Nisan başlarken “en güzel ay” dememi fazlasıyla haklı çıkaracak detaylardı
bunlar.

O yüzdendir ki 4,54 milyar yaşındaki Dünya ile aşık atmam. (Belki)
sahip olduğumuz maksimum bir asır varsa, kalan milyarlar içerisindeki
önemsizliğinin yanında kalanının da bizi ilgilendirmediğini kabullenmek onunla
en güzel dalga geçiş belki de. Böyle geniş ihtimaller içerisinde iyi ki
sizlerle karşılaşmışım bugün beni anan herkes.

Kelimeler yetersiz. Belki bir şarkı daha iyi.

What is this feeling, you’re
so sure of?