Başlarda üç, devam eden kısımlarda iki ana bölümümüz var.

Kafka Tamura: Elbette ki esas çocuğumuz. 15 yaşını doldurduğu gün babasıyla yaşadığı evinden kaçıyor ve adlarını bir gecede unutacağımız Japon yerleşim yerleri arasında kaybolup gidiyor. Sosyal değil ve hobileri arasında sayabileceğimiz en büyük şey; kitaplar. Gittiği yerde Saeki Hanım ve Oşima’nın kontrolündeki özel kütüphanede kalma fırsatı yakalıyor ve belki de büyülü bir dünyaya ilk adımı bu şekilde başlıyor.

Nakata: Artık yaşlı biri ve kedilerle konuşabiliyor. “Ya bu adam biraz garip mi” derseniz ilk kabul eden de kendi olur. “Bendeniz Nakata’nın kafası pek çalışmaz” vb onlarca kendini aşağılayıcı ve kabullenici biçimlerde. “Bendeniz Nakata” var ya, kendi hakkında konuşurken başka kombinasyonu da yok. İngilizce baskında “Mr. Nakata” olarak geçip üçüncü tekil şahıs vurgusu var ama Türkçe’de de “bendeniz” harika oturmuş. Eleştir(e)meyip tadını çıkarttım açıkçası. Zevkli bir adam. Yaşadıklarını, bilinmezliğini keşfetmek iyi geliyor. Biz okurlara ve Nakata’yı oradan oraya taşıyan Hoşima’ya. Ayrıca bir insan Johnnie Walker’ı nasıl öldürebilir? Ya da Johnnie Walker’ın Kafka Tamura ile ilgisi nedir? Göreceksiniz, duruyorum 🙂

Amerikan haberalma raporu: Çok büyük şeyler yaşatacak gibi geliyor ama Sahilde Kafka’nın başlangıcında çok küçük bir yer tutuyor. Bir grup öğrencinin başına gelen doğaüstü ve/veya deneysel bir silahın etkisinin yansımaları. İyileşen çocuklar ve etkisi geçmeyen tek çocuk. Adı ne dersiniz? Nakata. Eh boşluklar doluyor değil mi?

Haruki Murakami adına okuduğum ikinci kitaptı Sahilde Kafka. Buralarda bahsetmediğim İmkansızın Şarkısı’na göre daha büyülü ve doğaüstü olaylara yer verip benzer çekiciliği yakalamış bir eser. Bahsettiğim birbiriyle alakaları kanıtlanmış üç ana bölümün somut olarak birleşmeden hayal güçlerimize doldurtacak güzel boşluklar bırakan bir 650 sayfa. Aynı zamanda bunu yoğun tempoda bir haftada bitirten bir potansiyel. Başarısına kuşku yok. Sıradaki Murakami’yi iple çektirtir..