“Beş yaş insanın en olgun çağıdır; sonra çürüme başlar.” diyerek okurlarını selamlayan ve beş yaşındaki Alper Kamu’nun, çoğunlukla kendi mahallesindeki “boyundan büyük” maceralarını anlatan bir kitap var önümüzde; Oğullar ve Rencide Ruhlar.

Sayfa sayısı olarak karşılaştırmak istemesem de, bağlayıcılık anlamında benzer tempoda Şubat’tan Mayıs’a oyalandığım bir kitabın ardından bir hafta hatta okuma seansı anlamında 4 günde tamamlanmış bir eser var önümde. Zaten tüm halo effect’leri görmezden gelip hikayedeki orijinallikten etkilendiğimi varsayacağım ki, elimdeki onca kitaba aldırış etmeden okuma listemin ilk sırasına oturtuvermişim.

Orijinallik dedik.. Hikayede geçenlerin beş yaşında bir çocuğun başından geçmesi dışında bir özellik taşımayan bir orijinallik olduğunu anlamak için sanırım iki-üç bölüm okumak yetiyor Oğullar ve Rencide Ruhlar’da. Aslında söylemek istediğim farkındalık değil de bitiş/tükeniş. Yani şöyle söyleyeyim; beş yaşında bir çocuğun baya baya yetişkin gibi takılması gerçekten harika ve ilginç bir fikir ama bunu sadece birkaç bölümde gerçek anlamda sürdürebilip sonrasında inandırıcılığı yitirmek kitabı bir miktar “epic fail” kategorisine sürüklüyor. Hikayenin gündelik “aaa bak beş yaşında nasıl oluyormuş”lardan polisiyeye bağlaması ise, ben hızlı düşüş için güzel bir gerekçeyim ukalalığında bize sırıtıyor.

Kitabı sevmedim değil ama baştaki hevesli girişimin kalmadığını da anlamışsınızdır. Güzel başlayıp gerisinin getirilememesi, tamamen hayal kırıklığından daha hayal kırıklığı yaratır genelde bende. Her şeye rağmen uyandırdığı merakla, finalle bağlantısını pek tutmadığım “böyle uyurdu zerdüüt” bölümü dışında ilginç bir şekilde kitabın sonuna hızlı bir şekilde ulaşabiliyor ve hafif ortada kalmışlık hissiyle bu yazıyı yazabiliyorsunuz. 204 sayfadan oluşan Oğullar ve Rencide Ruhlar elimdeki 12. baskısı, İletişim Yayınları’ndan çıkmış durumda. Okursanız bir şey kaybetmezsiniz. Ve muhtemelen kazanmazsınız da.