Bir hayli uzun zamandır okuduğum ilk yerli kitap, beni o bıktığım, “bu ne ya” dediğim ve belki de uzunca bir süre yerli kitap okumaktan soğuduğum andan kurtarmalı, ön yargılarımı artık yıkmalıydı. Elime geçiş sürprizi kadar güzel bir şekilde yıktı da. Neyse ki..

Azil, oturup “kitapda şunlar şunlar oldu” şeklinde anlatılacak bir roman değil. Hatta nasıl anlatılır diye düşünüyorum ve kapağındaki kopya dışında da bir giriş bulamıyorum. “Deha ve delilik arasında seyreden bir hayat…” İşte bu hayat; Asil’in hayatı.

Asil’in içi o kadar dolu, o kadar derin ki, kendi bildi bileli belki kendisinin de anlamlandıramadığı birikimleri bir şekilde insanlara aktarmaya çalışıyor ama Asil’in düşünceleri farklı işliyor. “Düşünüyorum öyleyse kendimi yok ederim” diyebilecek kadar farklı. İmkansız denebilecek hızda kitaplar yazıyor, ondan başka kimsenin kelimelere dökemediği sesleri kelimelendiriyor ve hepsinin işe yaramayacağını anlayınca insanlığa gerçek kötülüğü göstermek adına belgeseller hazırlayıp topluma “yön veren” insanlara kadar gidiyor.

Azil’in her satırı muhtemelen hayata dair detaylara sahip ama bilinmeyenlerin, insanı bir kitaba bu kadar bağladığını ilk kez görüyorum. Normalde bilinmeyen dediğimiz nedir? Kitabın sonunda açıklandığında “vay be” dediğimiz şeydir. Ama Azil’de bu bilinmeyenler, sadece Asil’in kendisinin de emin olamadığı sırları olarak başlıyor ve bitiyor. Böyle bir beklentiyi kafamda düşünsem herhalde bu kitap bana göre değil derdim ama bu başka, bu.. Bu benim bile tanımlayamayacağım bir tarz ve sadece okunması ile kendine çeken, o hale rağmen açıklanamayan bir şey.

Şunu da en baştan hatırlatmakta fayda var ki; Azil’in bu sürükleyiciliğinde karamsarlığın payı büyük. Romanlarda iniş-çıkışlar hep vardır ama Azil’deki genel inişin yanında kendi içerisindeki minik çıkışlar bile Asil’i memnun edemeyecek kadar etkisiz kalıyor. Her şeye rağmen keşke biraz daha olsaları esirgemeyeceğiniz Azil’in elimdeki ilk baskısı 216 sayfadan oluşuyor ve Doğan Kitap’tan çıkmış durumda.